เนียลองหลงทาง (nielong)

ข้อมูลเบื้องต้น

นิยายสั้นเวอร์ชั่นขี้เกียจบรรยาย #ฟิคสั้นแต่ยาว

เนียล-องหลงทาง 

อง : คนมันอยากเท่  ตามพี่มาน้อง

แดน : ทางนี้ครับ!

อง : อ่าว ไปทางไหนอ่ะ

แดน : ลงมาตามนี้แหละ!

V

V

V

V

V

"ถึงไหนแล้วนะ" องซองอูพยายามอ่านแผนที่แผ่นใหญ่ ปากบางบ่นงึมงำ 

ปั้ก! อ่อก...

"โทษครับ" เขาถูกเด็กหนุ่มที่เดินตามมาชนจนหน้าแทบคว่ำ

 โชคดีน้องมันคว้าเอวเขาไวด้วย หวิดเสาไฟพอดี..

ว่าไปก็อิจฉากล้ามและความแข็งแรงของน้องมันจริงๆ

 ดูมันแทบไม่ต้องออกแรงไรสักนิด 

เอ่อ... แต่น้องเอ้ย พี่มีไรจะบอก 

เดี๋ยวขอทำเสียงละมุนก่อน

"แดเนียลอา คือว่า...เราหลงทาง" 

"น่ะ.." คนตัวโตเสียงดุขึ้นมาทันที ซองอูหลุบตาปั้นหน้ารู้สึกผิด

"ผมเตือนแล้ว ทำไมดื้อ"

 แดเนียลแย่งแผนที่มาพับเก็บ

แต่สายตายังคาดโทษคนตรงหน้า 

ทำมาเป็นเด๋อ ตอนมาละอยากจัง อยากใช้แผนที่เองเนี่ย 

"ก็อยากเท่..." 

เถียงอีก.. 

"แต่คราวหน้าจะฟังที่บอก ^[++]^ " นั่นไง ยิ้มกู้สถานการณ์ฉบับองซองอูสินะ

 

แต่ใครจะสนคนดื้อ ร้อนก็ร้อน หิวก็หิว

เดี๋ยวจับยัดกระเป๋าเดินทางจะได้เลิกซน 

.

.

.

.

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

คังแดเนียลและองซองอูมาถึงโรงแรมที่จองไว้ไม่ทันไรก็ได้ดุกันอีก

เพราะคนพี่กลัวทำน้องหงุดหงิดเลยจะแยกห้อง

แต่คนน้องกลัวพี่เด๋อเลยจะให้นอนด้วยกัน 

"แดเนียลอา..พี่อาจทำนายหงุดหงิดนะ" หัวเราะแห้งๆฉบับองซองอู 

เวลาน้องดื้อก็ไม่อยากขัดหรอก

เหมือนตอนเช่ารถขับ เจ้าเด็กน้อยก็อยากได้รถแพงๆ

 แต่คนขับคือพี่ไง รับภาระคือพี่ไงแดน

แดเนียลทำเฉยไม่สนใจที่ซองอูพูดเท่าไหร่ แถมสั่งพนง.ไปแล้วด้วย

"I'd like double room, thank you :)"

.

.

.

เมื่อมาถึงห้องพัก ต่างคนต่างแยกย้ายไปอาบน้ำจัดของ หลังจากอาบน้ำเสร็จมีเสีบงเรียกเข้าจากโทรศัพท์

แดเนียลกดรับ

[เป็นไงกันบ้าง ] ปลายสายถามด้วยความเป็นห่วง

"ถึงที่พักแล้วครับฮยอง" 

[อ่า กินอะไรกันรึยัง]

"ยังเลย เหนื่อยมากๆเลยครับ"

นึกถึงหน้าคนที่ดื้อทีไรก็อดเหนื่อยใจไม่ได้ทุกทีอ่ะ

[ฮ่าๆๆๆ รู้สึกว่าเพราะซองอูสินะ]

"ยอมใจความดื้อสุดไรสุด"

[จริงๆเลย ทำเข้มบ่อยก็เพราะห่วงซองอูใช่มั้ย คนอื่นเขารู้กันหมดแล้วนะ] 

แดเนียลถึงกับไปไม่เป็น มินฮยอนฮยองก็พูดตรงเกินไป

นิ้วเรียวเกาจมูกเพราะไม่รู้จะจัดวางมันยังไง ได้แต่หัวเราะเขินๆ

[ฮ่าๆ พักผ่อนเถอะ ชัลจา] 

สายตัดไปแล้ว แดเนียลจึงมองหาสิ่งมีชีวิตชื่อซองอู 

เดินหาจนทั่วแต่ก็ไม่พบ พาลให้ร้อนใจ ยกมือถือมากดหารายชื่อโทรออก 

สัญญานรอสายดังอยู่สักพักก่อนจะมีคนกดรับ

"อยู่ไหน" แดเนียลร้อนรน

[...พี่ออกมาซื้อของกินให้นายอยู่อ่ะ กำลังจะกลับแล้ว] เสียงใสตอบกลับ แดเนียลพรูลมหายใจโล่งอก 

"ออกไปทำไมไม่บอก หืม" 

เป็นห่วงรู้มั้ยครับ..

[.....] ปลายสายเงียบผิดปกติ แดเนียลเรียกซ้ำและเริ่มจะเป็นห่วง

[ฮัลโหล ...โทษที พอดีติดปัญหานิดหน่อยอ่ะ] 

"เป็นอะไรครับ?"

[...แดเนียลอ่า...] 

เอาละ เสียงออดอ้อนนี้มาละ..อย่าบอกนะว่าหลง

[...พี่หลงทาง....]

"อ่ะ คงไม่ได้กินข้าวกันแล้วล่ะวันนี้"

.

.

.

.

.

ณ ร้านพิซซ่าแห่งหนึ่ง

ร่างสูงโปร่งยืนรอคังแดเนียลอยู่ที่เดิม ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่ม ผู้คนยังคลาคลั่งทั่วถนนทางเดิน 

กึก..

เสียงฝีเท้าหยุดอยู่ใกล้ๆ ซองอูหลุดยิ้มน่ารักหวังจะออดอ้อนไม่ให้โดนดุ

"แดเนียลมาแล้วเหร.."

ทันทีที่เงยมองคนตรงหน้ากลับไม่ใช่คังแดเนียล

"สวัสดีครับ ขอโทษที่ทำให้ตกใจ แต่เหมือนว่าคุณกำลังหลงทาง" อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ

..เห้ย เขาพูดภาษาเกาหลีด้วยอ่ะ

"ค..ครับ?" ผู้ชายตรงหน้าตัวสูงเท่าๆกับแดเนียล หล่อด้วย หล่อละมุน 

"ฮ่าๆ ผมนิชคุณนะครับ เป็นคนไทย เคยอยู่เกาหลี พอสื่อสารได้" 

คุณนิชคุณส่งยิ้มหล่อละมุน ท่าทางใส่ใจของเขาทำให้ซองอูอุ่นใจขึ้นมาบ้าง

"อ๋อ ขอบคุณมากเลยนะครับ เพื่อนผมกำลังมารับ"

"งั้น.. ผมขออยู่เป็นเพื่อนนะ เผื่อหากันไม่เจอยังไงจะได้ช่วย" 

ซองอูพยักหน้ายิ้มรับ ระหว่างรอเลยมีคนที่คอยชวนคุยและเล่าอะไรสนุกๆให้ฟัง

.

.

.

.

นั่นอะไรน่ะ.... 

อะไรคือการที่เขาเห็นซองอูยืนคุยกับชายแปลกหน้า แถมเมื่อกี้ก็เห็นเขาแล้ว ปกติต้องวิ่งดุ้กดิ้กมาหา นี่กลับหันไปคุยกันต่อ

..

ยื่นโทรศัพท์ให้เขาทำไม..

 จะแจกไลน์เหรอ? 

ไม่รอช้าคังแดเนียลบึ่งรงเข้าไปขวางเส้นทางรัก(?)ของสองคนนั้น 

"ซองอูทำอะไร"

"แดเนียลมาแล้วว ...เนี่ย คุณคนนี้ใจดีมากเลยมายืนรอเป็นเพื่อนด้วย"

"...." หึ ยิ้มระรื่นจังนะ

"เมื่อกี้พึ่งให้ไลน์ไปเผื่อนายอยากไปเที่ยวจะได้ถามทางคุณเขา55555"

"...."  นี่เขาทำหน้าดุขนาดนี้ยังหัวเราะน่ารักอยู่อีก!

"5555555.."

"...." 

"5555..."

"...." 

"55.."

"...."

"(._.)" เมื่อเห็นแดเนียลไม่ขำ หัวกลมๆจึงหดลงทีละนิด 

ทำไมชอบทำตัวน่ารักวะ

หวงว่ะ ไม่อยากให้ใครเห็น

"ทำไมที่รักดื้อจังเลยครับ"

"...?"

เมื่อกี้องคงจะหูฝาดได้ยินแดเนียลเรียกว่า'ที่รัก '

"อ่อ แฟนเหรอ ฮ่ะๆ งั้นผมขอตัวก่อนนะ" 

"..55คุณฟังผิดเหมือนผมเล- "

"ครับ แฟนกัน ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยดูแลนะครับ" 

"............."

แดเนียลโค้งขอบคุณ ซองอูมองนิชคุณที่พยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินจากไป

พอหันกลับมาอีกทีก็ปะทะกับสายตาคมกริบเชือดเฉือน 

ซองอูคอหด กระพริบตาปริบๆหาจุดรวมสายตาเป็นเสาไฟใกล้ๆ

ขอลาออกจากการเป็นพี่ตั้งแต่ตอนนี้เลยทันไหม

.

.

.

.

22.00 (ไรท์ได้ทำการปิดไฟให้สองคนนี้นอนแล้ว)

"แดเนียลอ่า.."

มาอีกแล้วครับเสียงออดอ้อน คังแดเนียลนอนหลับตาฟังเสียงคนข้างๆยุกยิก

"ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ" ซองอูกระเถิบตัวจนชิดแผ่นหลังกว้่าง

"จิ้มจึกๆแล้ว หันมาคุยกันหน่อย" 

ว่าจบ คนตัวโตพลิกตัวกลับมาหาโดยง่าย 

ใบหน้าหล่อเซกซี่อยู่ห่างไม่กี่คืบ

 แดเนียลเอาแต่จ้องจนคนทางนี้ทำอะไรไม่ถูก 

จู่ๆน้องก็ถอนหายใจ ซองอูรู้สึกผิดกว่าเดิมอีกทีนี้

อุตส่าซื้อพิซซ่ามาเอาใจกลายเป็นสร้างเรื่องให้กว่าเดิม ทั้งวันนี่น้องไม่ยิ้มเลย :(

ไหนคนอื่นชอบชมว่าองตลกไง..

"ทำไมดื้อ.." แดเนียลพูดขึ้นหลังจากเงียบมานาน

"...ก็อยากดูแล คังคนสดใสชอบยิ้มให้คนอื่น แต่กับองซองอูแล้วเอาแต่ขมวดคิ้ว" 

ปากบางบ่นแง้วๆ แดเนียลหลุดยิ้ม มือหนายกขึ้นลูบแก้มเนียน

"เป็นห่วงไง รู้ตัวบ้าง องซองอูมีแค่คนเดียว" 

"แดเนียล...."

 พอเห็นอีกฝ่ายเงียบ ถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองเผลอพูดอะไรออกไป 

"อย่าเอาแต่จ้องกันสิ" เขินเป็นครับ แค่หันมาแล้วเห็นหน้าใกล้ๆก็จะตายอยู่รอมร่อ

"ทำไมใจเต้นแรง.." ซองอูงึมงำในลำคอแต่แดเนียลได้ยินชัดแจ๋ว

"เพราะซองอูมั้ง เลยใจเต้นแรง" ว่าแล้วก็ลูบแก้มนุ่มต่อ

"เปล่า ใจพี่ ...เต้นแรงมากเลย"

 พูดไม่พอยังดึงมือเขาไปทาบอกตัวเองอีก

 มันน่า...

"อืม หลงทางบ่อย เลยชอบมาทำตัวน่ารักให้ผมหลงกว่าเดิมเหรอ"

"แดเนียล... หยุดพูด ใจเต้นแรงกว่าเดิ- อื้อ.." 

ในที่สุดแดเนียลก็ทนความน่ารักของคนตรงหน้าไม่ไหว 

โน้มตัวเข้าชกชิมริมฝีปากบางน่าหมั่นเขี้ยว พลิกตัวขึ้นคร่อมขณะที่ลิ้นหนาค่อยๆแทรกผ่านกลีบปากนุ่มเข้าไปตวัดหยอกทั่วโพรงปากบาง คนใต้ร่างตัวสั่นแต่ไม่ขัดขืน

ดาเนียลจึงบดจูบแนบแน่น ดูดดุนลิ้นอีกคนเสียงดังจ๊วบ 

"อืม.." กดจูบเน้นย้ำบนปากนุ่ม ปรับองศาใบหน้าให้ได้มุม 

กดคางให้อ้าปากออกอีกนิดแล้วตวัดพันลิ้นเล็กราวกับจะกลืนกิน 

"อ้ะ..อือ พ..พอก่อน หายใจไม่ทัน" 

คนใต้ร่างทุบอกแกร่งจนอีกฝ่ายยอมหยุดให้พักหายใจ

 ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ 

"เกือบไปแล้ว..ขอโทษ"

"แค่บอกว่าใจเต้นต้องเล่นใหญ่เบอร์นี้มั้ย" ว่าแล้วก็ตีอกมันสักที 

"ซองอูน่ารัก เลยอดไม่ไหว"

"พอเลย จะนอนแล้- อื้อ.. เลิกจูบได้แล้ว"

 เขาพยายามปรามแต่แดเนียลยังคงก้มลงมาจูบไม่หยุด

"หวานอ่ะ ขอชิมอีก" 

"นอนเถอะ กราบขอร้อง"

ไม่ใช่อะไร ใจซองอูจะระเบิดแตกตาย

"นะ..."

"...."

"ได้มั้ย.."

เคยพูดแล้วเนอะ ว่าเวลาน้องดื้อพี่ก็ไม่อยากขัดใจ..

"อื้ม แค่แปบเดี- อื้อออ@&€$$*ฟหดเ้้ส้ว้ว่่ว"

#END จบ จบมัยอย่างงี้ เล่ามันอย่างงี้

 โทษทีการแบ่งอะไรดูวุ่นหวอกวุ่นวาย ทำในมือถือ แหะๆ จะน่าเบื่อนิดๆ

ขอบคุงที่เข้ามาอ่าง

มีไรจะบอกอ่ะ .... ใครมีจอยลองไปอ่านเรื่อง #จีบอยู่ไม่รู้หรอก ดูเด้อ

ไม่ได้เขียนเอง ไม่รู้จักกกับไรท์เตอร์ที่เขียน แตาแนะนำในฐานะรีดเดอร์ หนุกจริงไรจริง หนุดว่าฟิค เนียลองหลงทางอีก=.,=